We zijn onvoldoende toegerust op de veranderende wereld. Ik sprak er met een oud-collega over, een internationaal opererend ondernemer die graag bijleert. Wij constateerden, als fervente gebruikers van onderwijs, dat buitenlandse studenten veel kritischer zijn en meer verwachtingen koesteren dan wij. Dat komt omdat zij een dubbel perspectief hebben.
De ervaring uit hun land is anders. Onderwijs is daar héél belangrijk om verder te komen. Ze maken vaak hoge kosten om goed onderwijs te krijgen. In Nederland hebben we gelukkig de luxe dat de overheid een hoop regelt en bekostigt. Maar daar maken we te weinig gebruik van.
De laatste tijd hoor ik weer het omgekeerde: docenten klagen dat de ouders meer willen en dat het van school minder moet. Kinderen worden gewaarschuwd hun ambities bij te stellen. Ik hoor liever: prima dat je iets wilt en om het te bereiken moet je goed je best doen en wij zullen je daarbij actief helpen.
Dat dit werkt, bewijst het hoge percentage geslaagden bij privéscholen, waar je kunt kopen wat je in reguliere scholen niet krijgt. Ik heb in mijn omgeving kinderen gezien die op zo’n school opbloeiden en vol zelfvertrouwen en met plezier hun diploma haalden, en niet op het advies van de school naar het vmbo gingen, waar ze blijkbaar dachten minder te hoeven doen.
Het lijkt alsof minder willen en doen een deugd is geworden en meer willen en doen een probleem is. Soms is het argument dat ze kinderen voor verlies en demotivatie willen behoeden. Maar: wat is er mis met verlies, daar leer je het meeste van. Leer kinderen hun best te doen en help ze met succes of verlies om te gaan. De spirit moet zijn: ik kan meer, ik wil meer en ik neem het risico van eventueel verlies.
Bij hoger onderwijs speelt een ander probleem. Hogescholen en universiteiten zijn allang gewend aan internationale concurrentie. Ze moeten elk jaar hun plek op de ranglijst minimaal garanderen. En ze weten dat ze alleen kans maken op buitenlandse topstudenten als ze goed scoren. |
Het Financieele Dagblad
26 juni 2008 |
|
Je ziet dat veel superintelligente Chinezen, Indiërs en Iraniërs hier komen studeren. Zij zorgen voor meer elan en internationale bekendheid. Voor de universiteiten betekent dit meer inkomsten. Maar hoe hou je de excellente studenten na afstuderen vast ten gunste van onze economie en internationale concurrentiepositie? Velen willen blijven als ze naast techniek ook iets met management en business kunnen doen. Vul dat dus aan en zorg voor een goed ondernemingsklimaat. Het contact met deze ambitieuze studenten verhoogt ook de motivatie bij de eigen studenten.
Dit psychologische effect moet je niet onderschatten.
Door internet en de mobiliteit van mensen blijft kennis al lang niet meer binnen de eigen landsgrenzen. Ik vraag me af waarom wij onze beste studenten niet naar China sturen om daar veel te leren. Dit is overschatting van ons. Of is het politiek?
De invloed van globalisering wordt enorm onderschat. Net als de commissie-Bakker de werkgelegenheid als een interne aangelegenheid beschouwt en vergeet dat we met open grenzen en regelingen voor kenniswerkers al lang geen gesloten arbeidssysteem meer hebben, zo ontkent men in het onderwijs dat onze kinderen straks in een internationale context moeten werken en presteren. Dus anticipeer daarop. Net als ieder individu is ook ons onderwijssysteem nooit klaar met (bij)leren.
Navid Otaredian is directeur van Advexis en verbonden aan managementcentrum De Baak.
|
